Ahçik yaşar. Hem de öyle bir yaşar ki, çevresine sadece hayat değil, bereket, iyilik, merhamet de saçar.
Eteğine gizlice diktiği cebinde, oğlunun verdiği paraları saklar ama uzun süre tutmaz: Komşusunun yelek cebine sıkıştırır, mahallelinin eline tutuşturur.
Kuzenim satamadığı gevreklerle kapıya dayandığında, hiç düşünmeden uzatır avucundaki parayı:
“Al bu parayı, annen satamadın diye kızmasın.”

Elbise satıcısı iflas ettiğini söylediğinde önce sofraya buyur eder. Sonra cebindeki o dönemin en büyük banknotu olan 50.000 lirayı çıkarır ve adama verir.
Birinin yüzü gülecekse, Ahçik’in kalbi hep açıktır.

Futbolla ilgisi yoktu ama torunu televizyonda maç izlerken, o Beşiktaş’ın gollerine sevinir.
Kendisine şaşkın şaşkın bakanlara da
“Oğlum Beşiktaşlı. Beşiktaş yenilirse, gurbette üzülmesin.” der

İyilikten, dualardan dokunmuş bir kadındı.
Belki de bu yüzden, ömrü boyunca başkasını ağlatmadı.
Ve o duaların bereketiyle, son anında bile kimseye yük olmadı.
Hiç çekmeden, yürüyerek girdiği hastanede, aynı gece sessizce göçtü.
Sanki “ben hazırım” demişti de, melekler onu bekliyordu.

Anneannem Ahçik;
Pamuk kalpliydi. Eli açıktı. Sesi yumuşaktı ama yüreği çok güçlüydü.
Sadece kendi çocuklarını değil, mahallesini, çevresini, hatta tanımadığı insanları bile sarıp sarmaladı.
Onun eteğindeki gizli cep, adeta küçük bir cennetti.
O cebe giren hiçbir iyilik, boş dönmedi.

Bugün Anneler Günü.
Kimi anneler hâlâ aramızda, kimileri bir hatıranın kıyısında bizimle yaşıyor.
Ama kalbimizde, onlar hâlâ hayattalar.

Benim kalbimde, bir eteğin iç cebinde saklı cennet gibi yaşayan Ahçik var.
Ve bugün, onu özlemle, minnetle, sevgiyle anıyorum.