Basra sıcak hava dalgası ile Afrika sıcak hava dalgası, dalgayı üzerimize fena saldı. Ciddi anlamda kemiklerimizdeki ilikler bile kaynama noktasına yakın. Hava olayları psikolojime yansıyor galiba. Arka fonda çalan müzik listesinin bile psikolojisi bozuk. Klasik formda klavye, piyano, çello tıngırdarken, bir sonraki parçada “Ah Le dıley dıley emman oy!” diye Kürtçe bir derleme çıkıyor. Topraktan çıkan har gibi, bu toprakların sesinden…

Bir dönem Yahudisi, Ermenisi, Türkü, Kürdü, Zerdüştü bu topraklarda birbirini kollarken, 1789’da Fransa’da başlayan milliyetçilik akımı, dünyayı sınıflandırarak ulus, üniter devlet yolunu açtı. Hoş, herkes geri dönüp tarihsel hatalardan ders çıkardıysa da bizde bunlar hep sıkıntı. Gerçi ülkemize empoze edilen emniyetçilik çeşitleri ve savunuculukları hoşaf oldu son süreçte, ama o da ayrı bir şey.

Gazete editörümüz Cevdet Laçinkaya, geçenlerde bir makale ele aldı. “Biraz da iğneyi kendimize…” diyerek üzerine çok düşündüm. Çok yönlü, somut bir yazı ortaya çıkardı. Bu arada, “iyi” olduğunu beyan eden bir partinin ilçe başkanı da gazete, gazetemiz ve dostum Laçinkaya hakkında atmış, tutmuş. Destek mesajları ve tüm İzmir basını Laçinkaya’yı destekliyor. Daha iktidar değilken, yavru muhalefet bile sayılamazken tehdide sığınırlarsa; iktidar olsalar nasıl olurdu diye düşünmüyor değilim. Özür dileyip yanlışlarından dönmelidir.

Daha önce de akademik dilde ve teorik tadında değil; monolog ve sokak dilinde yazım karakteri oturtmak ve onu yine evriltmek istediğimi beyan etmiştim. İsmini verip rencide etmek istemediğim bir okurum, “Acaba politik yazılar yazsan nasıl olur, çok merak ediyorum ama Silivri şimdi sıcaktır,” demişti. Suya sabuna dokunmadan deneyelim bakalım.

Evet, sevgili Laçinkaya’nın yazısını biraz yorumlayıp, biraz açıp, biraz da Kıyıçkan tadında toparlamak istiyorum. Bu kadar geyik yaptık, yeter. Konumuza dönelim.

Yakın zamanda —ve devamı da gelirse— aslında tarihsel bir süreçten geçiyoruz. 40 yıldır ülkemizde doğamıza, tarihimize, insanımıza kan kusturan bir terör süreci, ilginç bir şekilde, beklenmedik bir performansla; MHP lideri çağrısı, DEM Parti heyetinin çalışmaları ile bir noktaya getirildi.

Bu konuda çok çaba ve bedel ödeyen Sırrı Süreyya Önder’i de anmadan geçmek olmaz. Sevgi, saygı ve rahmetle anıyorum toprağıma.

Evet, karşılıklı mutabakat ve açıklamalar yapılarak, Süleymaniye’de sembolik olarak silahlar yakılarak bir dönemin kapanışı başladı. Sonun başlangıcı olarak da başladı aslında. Toplumsal kamplaşma bilinçli ve sistemli; iki taraflı nefret tohumları… Bir yandan ülkenin gariban evlatlarının şehadeti, toprağından, evinden, canından olan mazlum insanlar; dağa gidenler, ölenler, kalanlar, dönenler, dönemeyenler… Ve her zamanki gibi olan hep halka oldu.

Çok acılar çekildi. Çok insanlar öldü. Dua, hayvanlar, maddi kayıplar, acılar, çileler… İşin politik tarafı da apayrı bir boyut. Seçimden önce “Kemalistler iktidar olursa DEM Parti ile ülkeyi ele geçirip teröre teslim ederler” diyerek CHP’yi suçlayan iktidar partisi, şu an DEM Parti’yi iktidarın küçük ortağı yaptı. Yaptığı propagandayı kendisi uyguladı. Bu da çok ilginçtir.

Evet, barış yapılmalı. Daha önce Kemal Kılıçdaroğlu tarafından da yapılan helalleşme çağrısı, farklı bir şekilde MHP ve AK Parti tarafından yapıldı. İlk fırlatmalar “asarız, keseriz”ciler tarafından yapıldı hem de… Hayat çok garip.

Toplumsal bir mutabakat ve barış sağlanmalı. İnciterek, geçmişteki yaraları kanatarak değil. Daha derin, saygılı ve içten olmalı. Kanımca, yeniden mozaik olunmalı. Yeşil olmadan mavi, siyah olmadan beyaz eksik kalır.

Evet, gelelim Kemalizm’e…

Herkesin, galiba bizim gibi devletlerin tapusu olduğu gibi; bizim tabumuz da bugünde ve geçmişteki tabumuz da Kemalizm. Ama Kemalizm ardına sığınan, onu eleştirilmez, konuşulmaz yapan ve ondan nemalanan; ülkeyi Demir Yumruk gibi yönetmeye kalkışanlardır. Tarihi, kuramları ve fikirleri; dönemin şartlarıyla göz önüne almalı ve ona göre yorumlamalıyız diye düşünenlerdenim.

Ülkemizin kurucusu ve ilk devlet başkanı Mustafa Kemal Atatürk’ü çok ciddi anlamda, çok farklı kaynaklardan, çok yönlü olarak okuyup düşünüp anlamaya çalışan birisi olarak; üç farklı Mustafa Kemal ile karşılaştım:

Hedefleri, idealleri olan bir Balkan çocuğu.

Gördükleri, yaşadıkları ile hümanist ve ileri görüşlü bir kurucu önder.

Diktiği fidanın üzerine titreyen bir çiftçi misali; ülkesinin üzerine titreyen ve gerekirse zor kullanan bir bekçi misali bir yönetici.

Evet, yeni kurulan ve “libadel” ( ‘liberal’ ya da ‘kırılgan’ anlamında) nitelendirilebilecek bir ülkede birçok açıdan gerekli olan bir bulucu vasfı olmalıydı. İzmir İktisat Kongresi ile bunun önü açıldı. Atatürk, genç denilebilecek bir yaşta aramızdan ayrılınca, devam niteliğindeki olan güruh bu imkanları, kısıtlı bir tabana ve ülkenin batısında tuttuğu için, Kemalizm’den beslenen ve semiren bir güruh var etti.

Ruhban sınıfı doğdu. Kemalizm bir meta, bir tabu haline getirilerek; “Beyaz Türk” tabir edilen Kemalist ya da askeri kökenli politikacılar tarafından Demir Yumruk haline getirildi. Halkı bununla yönetmeye çalıştılar. Darbe yapan generaller de, zulmeden kurumlar da, velhasıl savcısı, askeri, müdürü; devletin halka yansıyan yüzü, bunu hep kendine bir kalkan olarak kullandı.

Ben de yaşadım kötü örneklerden… Birkaç bir şey derleyeyim:

6 yaşında babamla köy dolmuşu ile köyden gelirken, emniyet tarafından durdurulan minibüste herkes aranıp; benden şüphelenerek beni de aramaları, ceplerimden kirli çorap ve meşe palamutlarından başka bir şey çıkmaması hâlâ bende değişik bir duygudur.

İstanbul ve İzmit üçgeninde yaşarken, hatta İstanbul’un elit semtinde yaşarken, ten rengimden dolayı sürekli GBT ve detaylı aramaya maruz kalmam veya yasalara uygun olmayan şekilde aranmam, ve memurların davranışları beni ötekileştirdi. “Türk” tanımını kafada sürekli atar-tutar oldum. Oğlum, ailemin son 500 yılını biliyorum; Türkmen’iz, Türk kökenliyiz. Ve Türk dediğin sadece sarı saçlı, mavi gözlü, Slav ırkına yakın bir formda mı olmalı?

Atatürk’ün “Bu topraklarda, bu devlete bağlı olan herkes Türktür” lafı, kurumlarımız tarafından pek de yadsınmamış demek ki…

Değişmeyen tek şey, değişimin kendisidir. Değişim, dönüşüm, devinim… Dünya döndüğünden bu yana sürekli devam eder.

Aylar geçer, yıllar geçer, takvimler eskir bir sen değişmezsin, bir sen. Keriman şarkısı misali…CHP değişmiyor

Ana muhalefet partisi bir türlü çağa ayak uyduramıyor. Çünkü kendisi, kendi doğruları harici her şeye kulağını tıkayarak yoluna devam ediyor. Evet, misyon var ama vizyonlar? Gençleşmek, halka inmek ve direkt gözlemlemek yerine sadece aynı tip ve karakterlere yer verilip, renklere yer vermediği sürece işi zor CHP’nin. Yani ana muhalefet partisinin…

Ne yapmalı? Uzağa gitmeye gerek yok. Altına yapılacak şeyler belli: Eğitim, sevgi, saygı, eşitlik ve hoşgörü.

Ve ilginçtir; bir mahalle diğer mahalleye düşman bellediği bir ülkede, bazı şeylerin zor olacağını düşünsem de “iyi olur umarım” diyorum.

Ve ben, insanları daima ikiye ayırıyorum. Kim olursa olsun, bildiğin ırk, mezhep, memleket ayırt etmeksizin:

İyi ve kötü insan.

İyiler iyi olsun.

İyilik her yanımızı sarsın.